Verrassend genoeg is de oorsprong van het Sporthorse onduidelijk. Sommigen geloven dat het ras is geëvolueerd uit een bestaand ras, het Forest Horse, dat microcharters in zijn bloedlijn heeft. Anderen geloven dat het een afstammeling is van de zware trekpaarden die in de 19e eeuw naar de USA werden gebracht. Zoals elk ras zijn er een aantal gestorven, meegenomen door eigenaren van een behuizing, en zelfs elke rol van de Horse Show bloedlijnen voortgebracht. Alleen de moderne fokkerij heeft bijgedragen tot de huidige honden in de showring.
TheATER B bereidheid:
Een van de eerste dingen die je opvalt als je naar de Dromedaris kijkt, is zijn koets, zijn stevige, sterke bouw, en “vermogen-gewichtsverhouding”. De Sporthorse draagt bijna twee keer zoveel gewicht als zijn tegenhanger, de Quarter Horse, een enorme 10,9 kg in vergelijking met de 3,6 kg van de Quarter horse. De Sporthorse draagt ook 4,9 kg meer dan de Quarter horse, een fikse 5,5 kg. Vervolgens is er de lengte: De Sporthorse kan een lengte bereiken van 33 inch of meer, wat voor de kleinere, langzamere, endurance paarden zeker van het bordje is. Het Quarter horse kan een lengte bereiken van 30 inches of meer, dus het langere been is een beetje een teleurstelling voor de mindere kracht- en uithoudingspaarden zoals de Exmoor Pony en de Standardbred.
Enkele snelle vergelijkingen tussen het Quarter bandages paard en het Sporthorse:
De gewicht/lengte-verhouding is voor het Quarter horse met 3,6kg/4,9kg gewicht op 1,4kg lengte buiten alle proporties. Zelfs de kleinere, beter handelbare Exmoor Pony zou een betere gewicht/lengte verhouding hebben dan het sportpaard met een gewicht van 3,7kg/5,9kg bij een lengte van 1,65kg. De Flatire, en sommige van de Sporting hoogtes, zijn lichter dan het Sporthorse. Quarter horses zijn veel evenwichtiger dan de Sporthorses. Als het echt gunstig zou zijn, zou je willen dat een Sporthorse zich staande houdt tegen huilende Quarter horses, in plaats van te worstelen met een mijl per minuut van overmatig tuig, hun voeten te bekappen om hun snelheid tegen te gaan en de omvang van het hart te verkleinen om een kans te maken.
Juiste voeding:
Een paar jaar geleden werd een studie gepubliceerd van de Universiteit van Tennessee, waarin werd getracht de voedingsbehoeften van de intensief rennende volbloed vast te stellen. De resultaten: Het belangrijkste voedingsmiddel voor endurancepaarden is water, en ook voedingseiwit en vezels zijn zeer relevant. Supplementen met een combinatie van zout, chroom, vitamine C en betacaroteen zijn het belangrijkst. De aanbevolen hoeveelheid is echter nog steeds tien procent van het rantsoen. Dit is een constante optelsom van veranderingen door de jaren heen, en is in de afgelopen 60 jaar slechts met ongeveer een half procent naar boven bijgesteld. Zelfs dit is verouderd. Voor de rest van uw voedingsbehoeften kunt u dus het beste een beroep doen op vitamine- en mineralensupplementen. De tekortkoming ligt in sommige voedingssupplementen zelf. Zoals u ziet, zijn er heel wat kleine dingen, essentiële dingen die het verschil kunnen maken tussen het gezondste paard en het ongezonde. Als je net als ik een volbloed bezit en op zoek bent naar de ‘next best thing’, zijn er veel dingen die je paard voor je kan doen: zich wat beter gedragen, beter lopen, moreel en persoonlijkheidszin en er bovenal uitzien als een miljoen dollar.
Een beetje geschiedenis:
Voel je alsjeblieft niet beledigd dat ik de machtige volbloed in diskrediet breng. Nee, ik ben niet van plan om u boos te maken of goedkope Hits te nemen. Gewoon een beetje achtergrond informatie, om de Record recht te zetten. In het midden van de 19e eeuw bracht de hobby van paardenbezit het bezit van een volbloed renpaard met zich mee. Maar het was pas in het begin van de 20e eeuw dat deze als huisdier gehouden volbloeden werden erkend als “personen” en commercieel werden gebruikt op de renbaan. In het begin werden deze volbloeden slechts gezien als ‘paarden voor koersen’. De vroegste volbloedenrenbanen waren onverharde banen waar alle actie door het paard werd uitgevochten en wat de jockey kon doen was proberen het paard te ‘hanteren’ naar klasse en bekwaamheid.
Als aandachtig toeschouwer van paardenrennen is u in de loop der jaren wellicht een verontrustende trend opgevallen. Veel jockeys en trainers proberen hun volbloeden te “spinnen” en beter gebruik te maken van hun capaciteiten, zodat ze kunnen winnen. Zij gebruiken “surfeits”; zij gebruiken kunstmatige hulpmiddelen zoals “nutting” om het paard in de race te helpen bewegen, en zij laten het paard volgen in de jacht op een steeds snellere tijd en zetten de snelste tijd neer voor de vroegst geregistreerde tijd van een race. Sommige jockeys gebruiken zelfs drugs om hun vaardigheden te verbeteren of om de pijn te maskeren of om het vermogen om te draaien tijdens het rijden van het paard te verminderen.
Lees meer: